TRANSLATIONS

FROM

THE FABLES OF GAY.

LEPUS MULTIS AMICUS.

Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit, Simplice ni nexus fœdere, lusus amor. Incerto genitore puer, non sæpe paternæ Tutamen novit, deliciasque domûs:

Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus, Mirum est huic misero si ferat ullus opem.

Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.

Ille, quot in sylvis, et quot spatiantur in agris

Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;

Et quisque innocuo, invitoque lacessere quen

quam

Labra tenus saltem fidus amicus erat.

Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens,
Venatorum audit clangores ponè sequentem,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.

Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat latè circumvagus, illuc,
Unde abiit, mirâ calliditate redit;

Viribus at fractis tandem se projicit ultro

In mediâ miserum semianimemque viâ.

Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh

spe

Quam lætâ adventu cor agitatur equi!

Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede,

tuoque

Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi, me pone,
bonique

Adveniunt, quorum sis citò salvus ope.

Proximus armenti dominus bos solicitatus

Auxilium his verbis se dare posse negat.

Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus ami

cum

Me nescire potest usque fuisse tibi,

Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam;

Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acer

vum

Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ?

Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus,

Cujus ope effugias integer, hircus adest.

Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina

languent!

Utque caput, collo deficiente, jacet!

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum, Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque.
Nos etiam sævi dilacerare cancs.

Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut periturum alias ocyus eripiat.

Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro. Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta pe

rempto

Tristitia est nobis ingruitura!-Vale!

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,

Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam Exultansque omnes conspicit intus opes..

Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes

Queis sua res tenuis creverat in cumulum. Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pul

sans

Aurum execratur, perniciemque vocat;