صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

stolâ, quam ad eum scripsi) reddenda, quæ olim ab eo mutuo acceperam. Salutes illum, rogo, meo nomine, reliquosque collegas. Vale, vir amicissime, et me ama, ut facis,

Tui studiosissimum,

Rotterod. 22 Jun. 1688.

J. LOCKE.

Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D.

Vir spectatissime,

SIVE iratum me sive gratum existimari vellem, sentio me jam nimis diu tacuisse. Amicum amico respondisse, crabronem irritanti vindictam retulisse citius oportuit. Sed ego nescio quâ ingenii tarditate nec amici nec inimici partes recte ago. An tibi hoc modo placere possim nescio, me Slado nostro (si cum eo ita agerem) valde displiciturum sat scio, qui hujusmodi lentulos æquo animo ferre non potest. Editionem MS.* de quo cum Wetstenio transigebas, dolendum plane est non procedere, et metuo, si jam non procedat illius impressio, ne intereat tam luculentum historiæ monumentum; quod sane multis, quæ jam omnium manibus versantur, libris longe anteferendum existimo. Multâ cum voluptate legi Clerici nostri Tentamen, ut ipse vocat, de antiquâ Hebræorum poesi: non parum lucis inde affulsurum psalmis, reliquisque quæ in S. S. extant scriptis metricis, minime dubito. Totum psalmorum librum, sibi ita restitutum, edi optarem incites illum rogo, ut quantum, per alia negotia liceat, hoc opus festinet. festinet. Cuidam meo amico in literis Hebræis versatissimo cum hoc dixissem, credere non potuit ; exemplo persuasus jam credet. Plura habui dicenda, sed adventus amici ex Angliâ hic me interpellat, adeo ut in aliud tempus sint rejicienda. Vale, et me ama, Tui studiosissimum, J. LOCKE.

Rotterod. 30 Julii, 1688.

*Historia inquisitionis.

Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D.

Vir amplissime,

FAMULUS meus, Amstelodamum res suas agens profecturus, meam non prius rogavit veniam quam instaret decessus, adeo ut ad te scribendi tempus non dabatur. Doleo profecto adeo labefactatam in familiâ tuâ valetudinem. De morbo et curatione illius absens nihil audeo pronunciare, nec quidem opus est; cum tamen amicos doctosque paratos tibi habeas medicos. Unum tamen permitte ut moneam, si, uti sperare videris, erumpant tandem variolæ, velim ut in medicamentis assumendis et stragulorum operimentis caveatur regimen calidius, unde in sanguine excitatur fervor, non sine magno ægroti malo et discrimine. Hoc vel invito extorsit mihi meus in te tuosque amor, et expertus loquor. Tuorum valetudo eo spero in statu est, ut de aliis loqui liceat, præsertim tibi haud ingratis. Furleius noster principi ante decessum adfuit, et coram allocutus est, ut illius opem contra persecutionem hac in provinciâ, si unquam alias, certe jam intempestive cœptam, efflagitaret. Rem ita ursit, ut placuerit principi epistolam scribere Bailivio de Kenmerland, qui Foecke Floris ministrum ecclesiæ Mennonitarum jusserat, ex autoritate synodi, intra octiduum solum vertere, et eâ ex ditione exire, ni mallet carcere includi. Historiam istius Foecke Floris ex aliis, quam ex me, melius cognosces. Furleio enim nostro ante hanc causam ne de facie quidem notus. Sed communem christianorum rem in ejus libertate agi ratus, causam illius prono animo suscepit, et strenue egit; si enim abfuisset waġġyoia, nihil promovisset. Hujus epistolæ sufflamine repressum audio in præsens persecutorum fervorem. Si quid de hac re amplius inter Mennonitas vestros tibi innotuerit, fac nos certiores. Vale, vir optime, cum integrâ tuâ familia: sic animitus opto, Tui studiosissimus,

Rotterod, 24 Nov. 1688.

J. LOCKE.

Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D.

QUOD imprimis hinc decedens desideravi, ut scil. te, vir amplissime, reliquosque amicos Amstelodamenses amplecti daretur, in eo omnia quasi dedità operâ mihi maxime adversari videntur. Primo glacies et festinatio, deinde in ipso itinere pluvia intercepit. Die enim sabbati ultimo hinc Hagam profecturum, ut tibi nobilem fœminam ad Amstelodamum etiam cogitantem compellarem, imber satis violentus me Delphos transeuntem perfudit, quod incommodum Haga etiam passus sum. Ita totus madidus accessi ad illam, quæ nocturnum illud iter quo ad vos eâ nocte perrecturus eram, tanquam sanitati meæ nimis periculosum, non dissuasit solum sed et prohibuit. Sic pluvia illa, quæ jam à duobus mensibus pene unica, quasi designato, unius dieculæ vobiscum spem, quâ hinc gestiens decessi, prorsus abstulit. In aulâ omnia tam parata ad abitum, tam moræ impatientia inveni, ut primo favente vento principem classem conscensurum nemo dubitet. Istud destinatum iter ad vos incepi, non tam vento, quam principis religioni confisus, quam vix credidi die dominicâ velle iter ingredi, etiamsi ventus orientalis invitaret; sed jam nihil aliud expectatur, quam ventus navigationi idoneus, quo simul ad naves convolandum erit. Heri vesperi huc redii, et quamdiu hic languescendum sit nescio; hoc certo scio, nihil molestius esse quam ad fastidium usque laborare otio, et tamen ad id, quod maxime velles, tempus non suppetere. Quam vellem mihi dare apud vos horam unam, vel alteram! Vultus, sermo, amplexus amicorum nescio quid habent, quo se explere anima mea anxie desiderat. Quo vos in me sitis animo, quo ego in vos, nullum credo est dubium, nec augeri posset mutua nostrûm amicitia valedicentium alloquio; opto tamen videre, dextras jungere, ac me iterum vobis totum tradere, cujus totus sum. Hoc si mihi jam non concessum fuerit, alias spero futurum: non enim de me tam male ominor, ut nullam credam fore diem, quæ nos iterum conjungat. Multa sunt, quæ hanc navigandi occasionem non mihi omittendam suadent: amicorum expectatio, res meæ privatæ jam per aliquot annos neglectæ,

piratarum frequentia, et parum tutus alias transitus, et nobilissimæ fœminæ, sive cura, sive amicitia, quâ cum iturus sum. Velim hoc tibi persuadeas, me hic aliam patriam reperisse et pene dixeram parentes. Quod enim in illo nomine carissimum est, benevolentiam, amorem, charitatem, quæ ad conciliandos homines conjungendosque fortiora sanguine habent vincula, apud vos abunde expertus sum. Habeo hic amicos semper mihi colendos, imo et invisendos, si res et dies patiatur. Hoc certò scio, quod decedo cum animo revertendi, ut cum illis solidum aliquando et illibatum capiam gaudium, quorum humanitate effectum est, ut à meis absens, et in communi omnium mærore, nullam sentirem animi ægritudinem. Te quod attinet, (vir omnium optime, amicissime, dilectissime) cum tuam cogito doctrinam, animum, mores, candorem, suavitatem, amicitiam, satis in te uno reperi (ut cæteros taceam) quo mihi semper gratulari potero optime locatam et fructuosissimam aliquot annorum apud vos moram: nec scio an aliquod mea vita tempus æque jucundum habitura sit, certe magis proficuum nondum habuit. Deus O. M. te omni felicitatum genere cumulatum, familiam, patriam incolumes conservet et custodiat, ut diu sis ecclesiæ omnibus bonis utilis. De meo erga te animo qualis jam sit, qualis futurus sit, nihil addam, cum meum spero amorem non magis mihi notum et certum esse quam tibi, cujus in me amicitiam tot beneficiis testatam habeo, ut quicquid de eâ literis tuis jucundissimis dicas, jam jam penitus persuaso facile persuadebis. Optimæ tuæ uxori liberisque, Veeniis, Guenellonisque omnibus plurimam salutem dicas; te mihi apud illos advocatum et patronum relinquo, ne quid gravius statuant in hominem tot beneficiis devinctum, si non fugientem, minus urbane certe, quam oportuit, valedicentem. Sed ita sunt fere res humanæ, ut nihil præter voluntatem in nostrâ sit potestate: eâ totus ad eos feror, eâ singulos amplector, quæ mihi nunquam ad beneficiorum memoriam, ad grati animi confessionem defutura est. Vale, vir colendissime, et me, ut facis, ama,

Tui in perpetuum amantissimum,
J. LOCKE.

Rotterod. 16 Feb. 1689.

Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D.

Vir amplissime,

VEREOR ne nomine negligentiæ tibi suspectus sim, quod tam diuturno utor silentio, quod nec tuis meritis, nec meæ voluntati, nec nostræ denique amicitiæ omnino convenit. Scias velim me cum solo non animum mutâsse, qui tibi idem qui olim est, et ubicunque terrarum fuero, idem futurus est amoris et reverentiæ plenus. Sed à meo in patriam reditu, amicorum vel invisentium, vel visendorum consuetudo, vel rerum mearum hinc inde dispersarum ad præsentem usum quærendi et colligendi labor, vel aliqualis ad remp. (absit verbo invidia) si non accessio, saltem ne privatum otium publicis negotiis commutarem, cura et excusatio, et quod gravissimum omnium est, maligno hujus urbis fumo labefactata valetudo ita me occupatum tenuit, ut vix momentum mihi vacui temporis relictum fuerit, ex quo primum huc appulerim. Primâ, quâ in terram descendi, horâ, ad Dm Guenellonem, festinante calamo et vernaculâ linguâ, inter salutantium turbam scripsi, ut per eum te, cæterosque amicos meos Amstelodamenses, salutarem. Quicquid enim lætum jucundumque hic reperi me monuit aliquid illic relictum esse, quod non cum minore voluptate recordarer, quam quo hic oculis usurparem. Burnetus episcopus Salisburiensis designatur. In parliamento de tolerantiâ jam agi cœptum est sub duplice titulo, Comprehensio scil. et Indulgentia. Prima ecclesiæ pomaria extendenda significat, ut ablatâ cœremoniarum parte plures comprehendat. Altera tolerantiam significat eorum qui, oblatis conditionibus ecclesiæ Anglicanæ, se unire vel nolunt vel non possunt. Quam laxa vel stricta hæc futura sint, vix dum scio; hoc saltem sentio, clerum episcopalem his aliisque rebus, quæ hic aguntur, non multum favere, an cum suo vel reip. commodo, ipsi videant. De solutione, de quâ ad te ante discessum scripsi, expecto à te aliquid quotidie. Vale, et me, ut facis, ama,

Tui amantissimum,
J. LOCKE

Lond. 12 Mar. 1689.

« السابقةمتابعة »