Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D. Vir amplissime, QUAMPRIMUM ad urbem accessi nudiustertius, reverendissimus archiepiscopus me ad se vocari curavit, & ut conveni, de te & libro tuo multa cum laude præfatus, tandem dixit se ad te scripsisse negotiorum multitudine hactenus impeditus, paratamque epistolam sigillo muniens mihi in manus tradidit, ut inscriptione, illo dictante, mea manu exarata, tibi transmittendam curarem, quod libens suscepi. Insuper mihi tradidit libellum concionum nuper à se editarum. ut etiam ad te illum transmitterem, quod itidem diligenter curabo, & quamprimum hinc ad vos proficiscentem quempiam invenero ei tradam ad te perferendum. Hactenus de archiepiscopi mandatis. Ad me quod attinet multas tibi & habeo & refero gratias pro ea, quam ex historiæ tuæ lectione percepi voluptate. Illud credo exhausisti argumentum; certe illud mysterium iniquitatis mundo palam exposuisti, è tenebris in lucem protractum. Multarum rerum importuno impeditus interventu nondum integram perlegi, post brevem ac in urbe moram rus reversurus, pergam porro ut satisfaciam ei quod in me excitâsti desiderio. Novissimis tuis literis mihi pro more gratissimis responsum, hac in charta expectare non debes. Festinans ad urbem eas rure reliqui, illuc cum rediero, ad otii & quietis recessus, opportunior dabitur tecum colloquendi occasio, hic vix respirandi mihi conceditur facultas. Interim amicitiam humanitatemque tuam consuetam agnosco. Te maximo cum affectu saluto, tuosque omnes, imprimis dilectissimam conjugem, liberosque Veenios, Guenellonesque nostros, omniaque tibi prospera & felicia precor. Vale & me, ut facis, ama, Lond. 10 Jan. 1692-3. Tui amantissimum, J. LOCKE. Philippo à Limborch Joannes Locke, S. P. D. Vir amplissime, JUSTE meum à te reprehendi silentium libéns fateor nec si severiore manu delinquentem correxisses, queri possim. Etsi enim pudet me adeo tardum fuisse ad officia, ut non nisi bis monitus excitarer: gaudeo tamen me tanti apud te fuisse, ut me primis vocibus male respondentem, iterum tentandum arbitrareris: excusatione valetudinis, quam ipse tibi pro me suggessisti, uti non possum. Gratias enim Deo, ex quo ad te ultimas dedi, recte satís pro more meo valui, nec tamen sine omni causa à scribendo abstinui. Maximam partem libri tui summa cum voluptate perlegeram, progredi mihi in animo erat, et ad finam usque pervolvere, ut de toto opere, à capite ad calcem perspecto, eas quas possem gratias laudesque redderem. Non multum aberam à fine libri, & pauca illa capita, quæ mihi restabant legenda, spem quotidie fecerunt, intra paucos dies potuisse absolvi. Sed sic negotiorum & invisentium series, dum nova & inexpectata continuato ordine se invicem exciperent, me de die in diem protraxerunt & adhuc protraxissent, nisi novissimæ tuæ tam amica objurgatione, labentis temporis immemorem, primisque cogitationibus indormientem excitâssent. En habes fatentem reum, negligentem agnosco; sed eo consilio, eo animo negligentem, quem culpare vix possis: aut si qua fuerit culpa, ei spei toties deceptæ forte fuit (amicitiæ certe non fuit) quam eandem, quæ erga te semper fuit, nec minime, dum ego tacerem, siluisse profiteri gestio. Historia tua inquisitionis, ut de ea parte quam legi libri pronuntiem, mihi maxime placet: ordine, methodo, perspicuitate, testium fide mihi plane videtur opus absolutissimum, nec video, quid in eo desiderari possit. Et ab omnibus quotquot consulere contigit, maxime laudatur. Clericum nostrum nullas à me jam a pluribus hebdomadis (ut scribis) accepisse doleo; scripsi enim ad eum, ante duos circiter menses, iis inclusas à Comite Pembrokiensi ad illum misi literas, quas intercidisse vereor, quandoqui dem Du Clericus in novissimis suis 11 Septemb. datis de iis ne verbum quidem. Me illum de Spenceri obitu monuisse recte memini, & credo ea in epistola, quandoquidem tu id hactenus ignorare videris. Bibliorum Castellionis editionem, qualem tu narras, apud vos designari valde lætor, & viris literatis apud nos gratum acceptumque fore opus, non dubito: Post diuturnam rusticationem nuperus meus in urbem reditus nondum mihi concessit plurimorum doctorum colloquia; prout datur occasio, alios consulam, quamvis vix credi potest elegantem editionem, tam elegantis versionis, notis etiam aliisque scriptis eo spectantibus tam docti viri ornatam, non omnibus non placituram. Filiam tuam dilectissimam, quam febre continua laborâsse scripseras, tibi suisque sanam salvamque restitutam spero, reliquos tuos nostrosque recte valere gaudeo. Eos omnes, quotquot sunt, meo nomine, rogo, quam officiosissime salutes, quibus diuturnam sanitatem & prospera omnia largiatur Deus optimus maximus; te imprimis sospiter. Vale, & ut facis perge me amare, Lond. 10 Nov. 1693. : Tui amantissimum, J. LOCKE. Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D. QUALEM te, Vir spectatissime, semper crediderim, talem re ipsa experior, ad omnia infucatiæ amicitiæ officia natum, qui non solum pronus in beneficia bene merendi, nullam prætermittis occasionem, sed, quod difficilius est, eadem facilitate ignoscis amicorum delictis, qua alii offensiones objurgant. Diuturnum meum silentium graviori reprehensione dignum, simulac tardas tandem à me ilteras acceperis, quasi prima vocula penitus deletum condonas. Agnosco beneficium candoremque illum tuum, quo tuis, quo omnibus gratus, in quo me tuto repono: dum non ex literis amicitiam meam æstimas, nec silentio imminutam suspectus fueris. Id enim tibi persuasum vellem, tempus mihi & verba deesse posse, amicitiam, qua te amplector, qua semper amplexurus sum, mihi deesse vel labefactari nunquam posse. In historia tua inquisitionis, ex quo novissime ad te dedi literas, non magnos progressus feci, quotidianis negotiis hactenus impeditus. Quod si ex duobus primis libris, quos summa cum voluptate perlegi, de duobus reliquis judicare licet, nihil potest esse in eo genere perfectius, nec ad perfectum illius tribunalis cognitionem aliquid desiderari potest. Laudo studium tuum, quod plerisque in locis ipsa authorum verba citaveris, etsi nihil contineant quod tu breviore & elegantiore stylo exprimere non potuisses, si lectori placere unica esset cura. Sed cum quo genere hominum tibi res est, recte tecum reputásti, & eorum crimina, fraudes & sævitia ex eorum ipsorum ore optime discenda; vix enim credi poterant, si ab extraneo vel adversario afferrentur. Quæ autem ex aliis hauseris authoribus tam sero, ut editioni inseri suis apte in locis non potuerint, tuique in marginibus libri adscripseris, ea si nimis longa non sint, ut tibi nimiam transcribendi creent molestiam, si mihi per otium excerpta transmittere velis, gratissimum mihi facies, ut meum etiam librum iis ornem, & suis omnibus numeris perfectum habeam, ut nihil desit huic mysterio iniquitatis revelando. Literas tuas, per Hibernum illum transmissas, ille suis manibus rus huc ad me profectus mihi tradidit. Talem illum reperio, qualem tu descripseris, nec desunt hic tantæ spei fautores. Editionem illam Castellionis, quam meditantur elegantem, libens viderem, & nostratibus gratam fore, nullus dubito. Quod de harmonia evangelica doctissimi mei Toinardi ad me scribis, de editione illius ego quidem nunquam cogitavi, nec quod amplius est, unquam cogitabo, nisi ut ipsum authorem ad opus suum luce dignissimum edendum, qua data occasione, & quantum possum, impellam & instigem. Non quod ego hunc thesaurum literaro orbi invideam; ego summa ope, donec commercio literarum uti licuit, editionem ejus semper efflagitavi. Sed non ea (ut mihi visum est) fide mihi concreditum est hoc exemplar, ut ego harmoniam hanc, illo inscio aut inconsulto, typis mandarem. Si mihi integrum esset, statim sub prælo mitterem, sed dum ille vivit, aut aliunde à suis spes est proditurum, nulla quantivis pretii mercede è meis manibus in publicum elabi patiar. Nuper prodiit hic liber, quem Toinardo gratissimum fore scio. Ši reperire possis viam, qua ad illum transmitti potest. mihi feceris acceptissimum beneficium. Liber quem ad illum mittere vellem, est Joannes Mallela Antiochenus, Oxonii non ita pridem editus. Si occasionem mittendi reperias, emptum apud vos librum, sive compactum, sive incompactum, prout commodissimum erit vecturæ, quæso ad illum mittas, à Monsieur Toinard à Orléans. Gaudio Veenium nostrum sanum salvumque in urbem & ad praxin rediisse. Vir, qui in artis suæ exercitatione à juventute usque consenuerat, continui tædio otii, credo, languesceret. Illum & Guenellonem nostrum uxoresque cum tota familia, quæso meo nomine officiocissime salutes. Pacem, concordiam, & amicitiam inter eos stabilitam spero, omnia fausta, uti par est, illis & tibi tuisque opto. Salutes etiam rogo optimam fœminam tuam, liberosque, quos sanos salvosque tibi Deus diu conservet. Vale, vir humanissime, &, ut facis, me ama, Oates, 13 Jan. 1694. Tui amantissimum, J. LOCKE. Philippo à Limborch Joannes Locke, s. P. D. Vir colendissime, ETSI meam in scribendo tarditatem prorsus excusare nequeam, me tamen eo processisse negligentiæ, ut per totos novem menses te insalutatum præterirem nolim credas. Diuturnum nimis silentium haud invitus fateor, quod cum nec literarum tuarum satietas, nec imminuta erga te voluntas mea effecerit, facilem apud te veniam inventurum spero. Puduit sane ad te iterum scribere, antequam, opere tuo penitus perlecto, meam de eo sententiam sive potius gratulationem potuerim prescribere. Quantum voluptatis, quantum lucis ex accurata tua in |